▬
VERA MORINA studeerde Writing for Performance aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Daar werd ze opgeleid om te schrijven voor toneel en scenario.
“Mijn werk gaat altijd over personages die worstelen met hun afkomst, seksualiteit of identiteit. Ze weten niet in welke wereld ze thuishoren, aan welke cultuur ze loyaal moeten zijn, of ze uit de kast kunnen komen of niet. En omdat ik Kosovaar ben, is oorlog vaak een thema in mijn werk. Op de achtergrond is er bijna altijd een oorlogssituatie, of oorlogstrauma, aanwezig.
In mijn pitch voor ROSE stories voerde ik een bicultureel, biseksueel personage op in een wereld die zowel haar afkomst als haar seksualiteit onderdrukt. Ze wilt strijden voor gelijkwaardigheid, maar heeft het gevoel dat ze maar voor 1 deel van haar identiteit kan vechten. Dat leidt tot een interne strijd. De ene helft in haar pleit ervoor dat ze loyaal moet zijn aan haar afkomst, de andere helft vindt dat ze die loyaliteit moet tonen aan haar seksualiteit, en die twee helften gaan in gevecht met elkaar.”
“Wanneer ik met sommige niet-biculturele mensen en -makers praat over mijn teksten, moet ik me in eerste instantie verhouden tot de “autochtone heteronorm”. Dat zorgt ervoor dat er opeens een nadruk op mijn stukken ligt dat mijn personages niet voldoen aan de norm, en dat ze daardoor “uitgelegd” moeten worden omdat ze “anders zijn”. Bij de samenwerking met ROSE stories mocht de wereld zoals ik die zie, een biculturele queer wereld, eindelijk de norm zijn.”
“In dit traject ben ik gecoacht door Liet Lenshoek, zij drukte mij ook op het hart dat ik mijn personages niet uit hoefde te leggen in het stuk, maar ze gewoon op kon voeren, zonder rekening te houden met een “witte norm”. Ze zei: durf maar groots te denken, durf maar ambitieus te zijn. Voor mij is het heel waardevol om mensen te ontmoeten uit het vak die dezelfde thema’s belangrijk vinden. Bij ROSE stories voelde ik meteen dat mijn personages welkom waren, dat het verhaal logisch werd gevonden. Het was gelijk: let’s go. Dat vond ik heel nice. Tijdens de repetities hoorde ik de regisseur de acteurs regie-aanwijzingen geven en subtekst ontdekken, het is een bijzonder gevoel als je teksten begrepen worden.”
“Samenwerken met ROSE stories voelt als een grote vrijheid na vier jaar toneelschool. Ik zat in een grotendeels autochtone klas, met mensen die al veel verstand hadden van toneel en schrijven. Een lange tijd dacht ik dat ik op hen en op mijn docenten moest lijken om een goede schrijver te worden en welkom te zijn in de theaterwereld. Ik begon mijn identiteit te verbergen of om te vormen omdat ik dacht dat dat moest. Nu ik van de opleiding af ben, probeer ik dat weer terug te buigen.”
Op het moment schrijft VERA MORINA aan een podcast-serie bij Toneelgroep Oostpool en werkt ze aan voorstellingen bij Theater Bellevue en de Toneelmakerij.
Vera heeft meegedaan aan de theatereditie van Writersroom op 7 december 2020 in Theater de Bellevue.
ONIAS LANDVELD is begonnen als spoken word artist en stadsdichter van Tilburg. Daarna besloot hij een eigen business te starten, geeft hij projectmatig les op de Radboud Universiteit in storytelling en maakt hij voorstellingen.
“Ik ben geboren in Suriname en woon sinds 1989 voor de tweede keer in Nederland. Mijn solovoorstelling Wortels en Cassave die hopelijk nog een aantal keer speelt dit jaar heb ik gemaakt omdat ik op zoek wilde gaan naar de betekenis van mijn achternaam: Landveld. Ik heb die voorstelling mogen spelen in Nigeria en Ghana en Suriname.
De pitch die ik heb gedaan bij ROSE stories in Theater Bellevue is de voorstelling: De Zwarte Premier. De avond was super, het is echt te gek om je werk tot leven te zien komen. Kenneth Herdigein speelde in mijn stuk en dat vond ik echt geweldig. Het gaf me nieuwe inzichten in hoe de tekst overgebracht kan worden. Het gaf me inzicht in hoe het project zich nog verder zou kunnen ontwikkelen. Het liep allemaal heel vlot en ik merkte al gauw dat ROSE stories heel begaan is met de makers en de schrijvers.”
“Ik hou van verhalen waarin je jezelf kunt verliezen en creëer graag nieuwe werelden. Storytelling is voor mij a way of life geworden. Alles begint met een verhaal…Vroeger wist ik niet dat het mogelijk was om er je brood mee te verdienen maar voor mij is het een krachtige vorm om jezelf als persoon te positioneren. Het lijkt me tof om nog meer te leren over regie. Als ik in opdracht werk, heb ik er geen probleem mee als mijn werk wordt aangepast, maar als ik een tekst schrijf die dicht bij mijn hart ligt, vind ik het vreselijk oneerlijk als de regisseur mijn tekst pakt en er iets anders mee doet. In Engeland doen ze dat bijvoorbeeld niet, daar hebben ze de geschiedenis van Shakespeare; hij was maker én schrijver. Ik zou het heel jammer vinden als iets flopt, of zelfs een succes wordt, niet doordat ik het heb geschreven, maar door hoe een ander het heeft geregisseerd. Ik wil zelf geen regisseur worden hoor, maar als ik beter begrijp hoe regie werkt, kan ik ook beter een regisseur kiezen.”
“Wie ik ben als maker? Ik zie mezelf graag als Renaissance man en wil niet in een hokje worden geplaatst. Niet als spoken word artist, of dichter, of docent. Grenzen bestaan niet voor mij. Creativiteit is één groot speelveld. Je bent artistiek bezig, of je bent niet artistiek bezig. Zolang het te maken heeft met verhalen, met schrijven, met stem, met presenteren, dat is allemaal wat ik doe. Voor mij is alles communicatie en relatie.”
“Op dit moment werk ik aan een nieuwe project, een dichtbundel Kunu. Maar omdat ik denk dat mijn werk beter tot zijn recht komt in een andere vorm heb ik bij de gedichten animatie laten maken. Iedereen verklaarde me voor gek, maar ik heb wel subsidie gekregen. Kunu betekent vloek, en de rode draad van het geheel is de vraag: Wat is de vloek die jou vasthoudt in de vicieuze cirkel? Ik zet heel veel in op trans- en intergenerationele overdracht: datgene dat jouw grootouders aan jouw ouders hebben doorgegeven en datgene wat jouw ouders aan jou doorgeven. Het kan positief zijn, maar ook negatief. Families die niet praten bijvoorbeeld, of het lukt je niet om de juiste partner te vinden. Zulk gedrag kan komen door trans- en intergenerationele overdracht. In mijn cultuur geloven we dat dat een vloek is. Zelf geloof ik aan de ene kant dat het geen geestelijke vloek hoeft te zijn, soms moet je gewoon je mond opendoen en dingen bespreekbaar maken. Maar het zit zodanig in onze traditie en onze cultuur, wij hangen aan dat “het is een spiritueel probleem”. Voor Kunu heb ik acht gedichten en teksten gepakt en laten animeren door zes animatoren. Het is een all black project.”
Kunu van ONIAS LANDVELD ging in test-première op 27 mei in Podium Mozaïek. Onias heeft meegedaan aan de theatereditie van Writersroom op 7 december 2020 in Theater de Bellevue
SANDY BOSMANS is woordkunstenaar, presentator en schrijver.
“Ik ken ROSE stories al een tijd. Ik deed, vanuit de organisatie Nowhere, mee aan Nieuwe Stukken en daar viel ROSE stories me op als een van de begeleidende organisaties. Daarna kreeg ik de kans om te hosten voor het Kinderverhalentraject. Toen ik vertelde dat ik bezig was met een animatiefilm, werd ik gevraagd voor Writersroom in samenwerking met Cinekid. Ik vind het heel gaaf dat ze echt hun best doen om nieuwe verhalen te laten horen, vanuit kanten die altijd belicht worden. Vanuit makers die niet altijd gezien worden. Daarom pas ik er ook goed bij. Het traject verliep supervlot. Nadat ik mijn idee HATSEFLATS opstuurde, kreeg ik een coach toegewezen en vanuit daar ben ik gaan werken aan het verhaal. Dingen echt op papier zetten, de synopsis, scene, etcetera. Mijn coach gaf me heel fijne feedback op papier, en ineens stond er iets.
Ik vond het heel prettig om een synopsis en scène te schrijven en daar feedback op te krijgen. Soms zie je het zelf ineens niet meer, zeg je dingen dubbel, of ontbreekt er een bepaalde lijn in het verhaal. Het is heel fijn om met vier ogen in plaats van twee naar je verhaal te kijken. Die dramaturgische hulp was echt super. Wat wil je vertellen? Wat vindt je belangrijk? Welke elementen wil je terug laten komen? Het kan heel fijn zijn om dat niet in je eentje te doen, maar met mijn coach Esther Duysker.
Toen ik als spoken word artist begon, was dat nog heel erg nieuw en up and coming. Niemand wist precies waar we mee bezig waren dus maakte het niet uit of je geschoold was. Maar mijn ambitie heeft altijd gelegen bij grotere stukken, een roman schrijven, of een toneelstuk, een scenario. Dat wil ik doen. Gek genoeg heb ik rechten gestudeerd, maar nu weet ik: ik had iets anders moeten doen. Ik weet nu: ik ben maker. Daar kom je hoe dan ook op uit. Ik kan nog zo hard rechten studeren, uiteindelijk kom ik steeds uit in deze wereld. Het blijft aan me trekken en ik voel het vanbinnen. Ik krijg zo veel meer energie van schrijven en bijvoorbeeld mijn idee kunnen pitchen bij ROSE stories en Cinekid, dan mijn andere baan. Maar soms laat ik me nog tegenhouden door mijn eigen onzekerheid. Ik durf gewoon sommige keuzes niet te maken vanwege het onderhouden van mijn huishouden en mijn twee kinderen. Terwijl ik er ook wel in geloof dat als ik echt actiever in die rol zou stappen er genoeg werk voor iedereen is. Die onzekerheid is het enige wat mij tegenhoudt, en daar blijf ik tegenaan lopen. Maar ik werk er wel naartoe. Deze kans was daar een goede opstap voor. Geweldig dat deze kans kwam in samenwerking met Cinekid, want ik ben altijd dol geweest op kinderfilms.
Om mijn werk tot leven zien te komen is een van de beste dingen die er bestaat. Ik heb er heel erg van genoten. Het is zo fijn om iets te schrijven en daarna aan mensen te kunnen laten zien wat jij in je hoofd had. Dat is een van de tofste dingen, dat het het echt wordt… Ik ben heel blij dat die optie er was bij het pitchen. Wat ik ook tof vond aan dit traject is dat ik als maker bij de repetities kon zijn en dus kon overleggen met de regisseur. Ik vind het heel fijn om zo dicht met een regisseur te werken en die scène weer precies gespeeld zoals ik het bedoelde.
Mijn project HATSEFLATS is live action met animatie elementen, en ik weet zeker dat het mensen zou kunnen raken. Het klinkt cliché maar het is echt voor ieder wat wils. Ik vind dat we moeten accepteren dat makers uit alles hoeken komen. Verbreedt je blik. ROSE stories doet dat heel goed, ze vinden steeds mensen waar de rest van de industrie niet meteen aan denkt. Maar die mensen zijn er wel, en we staan te springen. Laten we er met z’n allen voor zorgen, als ik ooit in die positie kom doe ik dat ook graag, dat je elkaar een podium blijft geven. Zodat er altijd platformen blijven bestaat die niet alleen ruimte bieden voor talenten die uit de geschoolde hoek komen. Hoe nu verder? Ik heb inmiddels contact met twee geïnteresseerde partijen, dus ik ben heel excited.”
Sandy heeft meegedaan aan de cinekid editie van Writersroom op 9 april 2021.
MO ANOUAR is filmdocent, hij geeft lessen mediawijsheid op het VMBO. Eerder was hij betrokken bij het Kinderverhalentraject van ROSE stories.
“Ik wilde een verhaal maken over een kind waarvan alle vertier wegvalt. Hoe zou het zijn als je dichtstbijzijnde speelplek zou verdwijnen? Ik heb weinig ervaring met technische dingen, maar ik heb veel ervaring met fantaseren. Als kind kon ik ook nooit het einde van een boek accepteren, de personages leefde nog voort in mijn hoofd. Voor mijn eigen project ben ik gaan nadenken over mijn eigen leven. Hoe zou ik het aanpakken als kind? Uiteindelijk had ik het hele verhaal in mijn kop zitten, en ben ik het gaan opschrijven. Niet technisch, of in een format. Ik weet het verhaal van begin tot eind, en dus was het makkelijk om een vertaalslag te maken naar het uitschrijven van scènes.
Nadat ik was gekoppeld aan mijn coach, stuurde ik hem continu alles op wat ik schreef. Want wat ik niet weet is: hoe krijg je een verhaal in een scriptvorm. Ik heb geen opleiding voor film gedaan, ik kende de regels niet. Mijn coach heeft me daar veel over geleerd en stuurde me veel voorbeeldscripts. Toen ben ik het gewoon gaan doen. Ook de contactpersoon van het DAFF stuurde me tips. Eigenlijk ging het heel soepel. Ik ben mijn verhaal gaan vertalen naar een script. Het ging onbewust heel intuïtief. Ik heb heel mijn leven veel films gekeken, sommige wel vijftien keer. Ik denk dat het daarom zo voorspoedig verliep. Ook dat maakte het heel leuk. Voor de pitch was ik daarom ook niet zenuwachtig. Ik weet wat ik doe, ik sta echt achter mijn verhaal. Liefde voor een verhaal is voor mij de belangrijkste drijfveer.
ROSE stories maakt geen dertien in een dozijn verhalen. En ik wil ook geen dertien in dozijn-verhaal maken. Het is mooi dat er organisaties zijn die zich daarop richten. Cinekid heb ik als volwassene leren kennen, ook een hele toffe organisatie. Het verrijkt je kind-zijn. Na de pitch heb ik te horen gekregen dat een van de producenten die aanwezig was contact met me wil opnemen. Dus ik ben heel benieuwd, laat maar komen. Ik vind veel verschillende dingen leuk, daarom helpt het mij als er externen betrokken zijn. Deadlines, bijvoorbeeld. Dat helpt me. Een stok achter de deur. Las het alleen van mijzelf afhangt kan het zomaar vijf jaar duren. Wat ook niet erg is eigenlijk, want; wat in het vat is verzuurt niet. Iets laten rusten, kan het ook beter maken. Ik laat dit verhaal nooit vallen, ook als ik er een tijdje niet aan kan werken.”
Vooralsnog blijft MO ANOUAR veel met het verhaal bezig
“Out there zijn mensen die meer expertise hebben in formats. Hoe lang moet het duren? In welke vorm? Het technische aspect. Als iemand daar in gespecialiseerd is, zou het een perfecte match zijn. Ik ben opzoek naar iemand die oog heeft voor schoonheid, en de schoonheid in het verhaal herkent maar tegelijkertijd ook weet hoe we het moeten inpakken.” Mo heeft meegedaan aan de Cinekid editie van Writersroom op 9 april 2021.
MIKE WIJDENBOSCH is autodidact maker en begonnen als speler in onder andere Flikken Maastricht en Klem.
“Om meer perspectief te krijgen als speler ben ik gaan schrijven. Maken, spelen, schrijven, het lijkt me heel gaaf om dat uiteindelijk te mogen combineren. In mijn werk zit altijd iets psychologisch, filosofisch, iets existentieels. Met natuurlijke elementen, iets fantastisch, met een vleugje magische realisme.
Film was heel lang een ontsnapping voor mij. Ik kon als depressief jochie lekker wegduiken in films en verhalen. Het is voor mij de perfecte samenkomst van verschillende kunstvormen die ik heel tof vindt; het visuele, auditieve, muziek, beeld en geluid. Vroeger was ik heel filosofisch ingesteld, nog steeds ben ik heel reflectief en introspectief. Film geeft een inkijk in een interieur van een personage, maker en/of acteur. Een inkijk die ons universeel mensen maakt, dat is waar het medium film voor mij voor staat. Een afdruk van de realiteit die net iets meer kan zijn.
Het project dat ik voor de Writersroom van ROSE stories in samenwerking met het Nederlands Film Festival heb gepitcht is: de OERROG. Dit idee heb ik al heel lang in mijn hoofd. De OERROG is een bovennatuurlijk familiedrama vanuit het perspectief van een meisje van negen. Zij legt telepathisch contact met een oerwezen en met dat wezen besluit ze een oplossing voor de eenzaamheid te vinden. In dit verhaal heb ik bewust voor een vrouwelijke personage gekozen. Ik schrijf altijd vanuit personages waarbij ik halverwege het gender nog kan omswitchen. Personages die zowel man als vrouw, of alles er tussenin kunnen zijn. Dat maakt personages menselijk en toegankelijk. Ik vind het fijn om echt te kijken waar het personage vandaan komt. Zelf kom ik van drie verschillende werelden, Surinaams, Indonesisch en Nederlands. Europa, Zuid-Amerika en Zuidoost-Azië. Dat kleurt je perceptie van het leven, en je gedrag. Ik vind het heel interessant om personages daar ook een dimensie van mee te geven. Dat ik zelf etnisch ambigu ben, kan soms tegenzitten in commercieel werk. Casting voor diversiteit is top, maar komt er vaak op neer dat witte regisseurs en producenten rollen invullen en op duidelijke profielen casten. Dus duidelijk een Afrikaans, Aziatisch of Arabisch profiel; dat zijn dingen waar ik net niet in pas. Mijn hoofdpersonage Ki in de OERROG is trouwens ook multi-etnisch. Het schrijven van vrouwelijke personages gaat op de een of andere manier soms sneller, omdat daar meer ruimte is voor bepaalde sensitiviteit en fijngevoeligheid. Maar dat is tevens het vertekende beeld van masculiniteiten waar de meeste van ons mee dealen. Ik heb best vaak dat ik een vrouwelijke personages schrijf, omdat ik daar veel emotionele lagen en kleuren in kwijt kan, en dan uiteindelijk besluit om dat personage mannelijk te maken. Gender blijft in mijn werk heel lang fluïde.
Vaak heb ik met internationale makers en acteurs sneller een klik dan hier in Nederland. Vooral als het aankomt op die filosofische kant in mijn verhalen. Ik merk dat daar in Nederland niet zo veel ruimte voor is. Mensen reageren vaak positief op mijn ideeën, maar omdat ik beginnend ben durft niet iedereen het aan. Logisch. Ik zou heel graag willen sparren met producenten, want ik ben ervan overtuigd dat ik unieke dingen maak. Ik zou in Nederlandse film meer de fantastische en filosofische kant willen opzoeken. Het is top dat er zoveel maatschappelijke projecten zijn, maar ik heb het idee dat we daarin blijven hangen. Inhoudelijk kan het eentonig worden. Ik heb maffe, frisse ideeën. Ik ben ongevormd, ik kom misschien niet van de Filmacademie of de Toneelschool, maar ik heb wel m’n Shakespeare gelezen en m’n filmanalyses gedaan. Juist als outsider heb ik vat op wat de blinde vlek in Nederlandse film is. Ik zou met producenten willen spreken die niet alleen zeggen dat ze risico’s willen nemen, maar het ook echt doen. Gelukkig ging het traject bij ROSE stories heel soepel. Er was een grote betrokkenheid, zo ook bij de coach die ik heb gekregen van het DAFF. Dat was heel prettig en supportive.”
Na de Writersroom kijkt MIKE WIJDENBOSCH wat de OERROG betreft nog even de kat uit de boom. Hij is een nieuwe feature aan het pitchen en werkt aan een korte film. “Soms moet je je ideeën ook weer even los kunnen laten zodat ze kunnen rijpen.” Mike heeft meegedaan aan de NFF editie van Writersroom op 11 maart 2021.
Generation Inclusion gelooft in de kracht van inclusief medialandschap. Een landschap waarin iedereen zichzelf herkent in de vertelde verhalen, in series en in films. Waarin iedereen filmmaker kan zijn, ongeacht je afkomst, opleiding of ervaring.
Talentontwikkelingstraject waarin talentvolle scenarioschrijvers onder begeleiding van professionals uit het vak aan de slag gaan met het ontwikkelen van hun idee voor theater, tv of film.
Droom je van werken in de filmwereld? Make your dream come true! Met Film School krijgen je de kans om onder begeleiding van professionele regisseurs, acteurs en gast-coaches uit de Nederlandse filmindustrie te werken aan een eigen korte film.
ROSE stories is een collectief van verhalenvertellers, producenten en talentontwikkelaars. Wil je een verhaal of idee met ons delen? Neem dan contact met ons op via info@rosestories.nl
